Prolog

 Ciemność od zawsze kojarzona jest z tym, co złe. Wszystko, co nabiera ciemnego koloru traci wartość, a zyskuje miano wygnańca, czy też lepiej - ofiary. Z tym nie można wygrać.

  To samo tyczy się Mroku. Gasząc  światło, czy przymykając oczy, zapraszaliśmy go i przystawaliśmy na to, by mógł sobie spokojnie działać. Złudne myślenie, że jest on tym samym, co ciemność, gubiło przez wieki liczne narody. Rodziło się więc pytanie: czy bojąc się ciemności, to boimy się też mroku? Jednak nikt jeszcze na nie tak naprawdę nie odpowiedział.

  Byli tacy, co uważali Mrok za swojego przyjaciela, a ciemność za swój dom. Tak było w przypadku tego chłopaka, który nazywał się Cień. Noc zawładnęła już miastem, a On leżał w swoim łóżku i próbował zasnąć. Gdy zegar oznajmił, że za godzinę będzie północ, ktoś otworzył drzwi do jego mieszkania. 

- Kim jesteś?! - zawołał, stając przed postacią w czarnym kapturze, która rozgościła się już w salonie.

- Nie poznajesz mnie? 

  Po tych słowach postać ściągnęła kaptur i odsłoniła swoją męską, znajomą twarz.

- Witaj Mistrzu - ukłonił się chłopak - czego oczekujesz?

 Mężczyzna podszedł do okna. Ujrzał tam Zamek, który górował nad horyzontem, a nad nim rozgwieżdżone niebo.

- Lublin jest taki piękny nocą. Może masz ochotę na spacer? - spytał.

  Po chwili szli już w kierunku Podwala. Zeszli po ogromnych schodach i znaleźli się przy rzędzie gazowych latarni, które dawały słabe oświetlenie. 

- Pamiętasz - zaczął Mistrz - jak mówiłem kiedyś, że ludzie zostali stworzeni do wyższych celów? 

  Uczeń kiwnął głową.

- Tak, lecz przespaliśmy ten moment, gdy mogliśmy zawładnąć światem. 

 Mistrz zrobił kilka kroków do przodu. Spojrzał na ścianę, na której odbijała się jego sylwetka. 

- A co jeśli nadal mamy szansę na sukces? - powiedział.

  Chłopak zaczął myśleć. Zaintrygowały go lampy, które wisiały nad jego głową. Nie mógł jednak znaleźć odpowiedzi na pytanie Mistrza, a gdy cisza trwała za długo, to on sam postanowił odpowiedzieć na swoje pytanie.

- Za sto lat, w dwa tysiące dziewiętnastym roku wszystko się zmieni. A wiesz czemu? Bo ludzie zaczną poświęcać najdroższe im rzeczy.

  W tym momencie na szyi chłopaka pojawił się cienki pasek, który z każdą chwilą zaciskał się co raz mocniej. Następnie jego oczy ujrzały mrok, jak się okazało, po raz ostatni. Gdy jego dusza oddzieliła się już od ciała i uniosła ponad lubelskie kamienice, można było usłyszeć cichy śpiew, a leciał on następująco: „cień się mrokom nie opiera".